Oftewel

Ik ben naarstig op zoek naar sluitend bewijs dat de trias-politica die we hier in Nederland kennen, tot op de laatste cent failliet is. Want als ik de berichten op Facebook en twitter mag geloven, leven we inmiddels in een dictatuur. Het enige probleem is, ik herken het niet. Leven we in het zelfde land of zie ik iets over het hoofd. Laten we voor het gemak er even van uitgaan dat we inderdaad te maken hebben met een faillissement. En dat zowel de wetgevende, de uitvoerende als de rechterlijke macht misbruik maakt van haar positie. Waar zou dat dan uit moeten blijken? Repressie van het volk? Geen ruimte voor een eigen mening? Fraude tijdens verkiezingen? Zonder eerlijk proces achter de tralies terecht komen? Wellicht wil ik het niet zien. Dat kan uiteraard ook. Ben ik blind voor iets wat mogelijk mijn ideaalbeeld van een goed functionerende samenleving in gevaar brengt. Het kan natuurlijk ook naïviteit van mijn kant zijn. Als ik dit stukje over twintig jaar teruglees ik dan denk hoe ik

Een lijstje is slechts een opsomming van zaken die onder elkaar staan maar tevens een kader of omtrek. Precies dat wat eindejaarslijstjes typeert. Ik ben er dol op. Orde scheppen door te nummeren. En dan ook nog eens door een jaartal gekaderd. Voor wie het wil weten, dit is de lijst van platen uit 2021 die ik niet zo zeer het meest heb geluisterd maar waar ik wel het meest van heb genoten. Dit jaar althans.  Buds - Album by Ovlov | Spotify Slechts 25 minuten duurt deze pure shoegaze en noisepop perfectie. Maar elke minuut is raak. Vanaf de eerste luisterbeurt was ik verkocht. En eerst dacht ik nog, 25 minuten? Is dat niet wat kort? Is dat niet meer een leuk EP-tje. Ik zeg, luister en oordeel zelf. Maar hier in huis gaan deze 25 minuten zodanig vaak op repeat dat ik niet anders kon concluderen dat dit voor mij de plaat van het jaar is. Comfort To Me - Album by Amyl and The Sniffers | Spotify Vette baslijntjes, pakkende teksten die met een heerlijk Australisch accent geëxclameerd worden,

Wanneer komen de rechters eigenlijk voor de rechter? Een intrigerende vraag. En een actuele vraag. Zeker in een tijd dat een bepaalde groep in onze samenleving openlijk twijfelt aan de rechtspraak. En zelfs dreigt met tribunalen.  Ik heb zelf nog niet mogen ondervinden hoe het is om een uitspraak van een rechter aan te horen maar ik kan me volledig voorstellen dat het regelmatig voorkomt dat de beklaagde liever iets anders had willen horen. En wellicht zelfs heel boos wordt. Om het vervolgens uit te schreeuwen, uiteraard niet in de rechtbank zelf maar vanachter zijn of haar laptop op de diverse sociale kanalen die daarvoor beschikbaar zijn, dat de rechter zelf maar eens berecht moet worden. Wat uiteraard prima weerklank vind bij een echoput aan volgers. Gelukkig hebben we in dit land een grondwet. En in die grondwet staat keurig beschreven dat rechters voor het leven benoemd worden. Wat essentieel is om een onafhankelijke rechtspraak te borgen. Maar voor hen die graag de rechter voor d

Trends in taalgebruik zijn over het algemeen interessant om je in te verdiepen. Hoe komt het dat bepaalde woorden opeens populair worden. En dan ook weer verdwijnen.  Iemand gebruikt een bepaald woord en op magische wijze wordt dit gebruik tot in het eindeloze gekopieerd. Vaak gebeurt dit onbewust. Het klinkt gewoon lekker. Maar soms gebeurt het ook heel bewust. Met name om een boodschap sterker te laten overkomen. We noemen dit 'framing' waarbij de kracht vooral schuilt in de herhaling.  Recent valt het op dat het behoorlijk populair is om te pas en te onpas het woord 'fascistisch' te gebruiken. Ben je het ergens niet mee eens, dan noem je dat fascistisch. Een heerlijk woordje om elke vorm van discussie in één klap dood te slaan. Slaat een krantenartikel nergens op dan is de kans groot dat de auteur een fascist is. Neemt de overheid maatregelen waar je wat moeite mee hebt, dan is de kans groot dat je in een fascistisch land leeft. En doet een rechter uitspraken die neg